Een hereniging van haar verloren liefde

Thema: “waar moet ik heen?” vanuit het gevoel van ‘lost’ zijn, de weg kwijt zijn versus – weer richting willen voelen.

We starten met heldere aardingen een opschoning. 

Een energetisch veld van Stilte is geopend. Een veld om in aanwezig te zijn, zonder richting. Helder water stroomt door haar heen, door haar eierstokken en diep haar basischakra in.

Een drukkend gevoel op haar borst dient zich aan. Mijn staffel biedt steun om het komende proces aan te gaan. Om haar hart meer te kunnen openen en dieper in te kunnen komen, hang ik van hart tot hart over haar heen. 

Een intense stilte. 

Ze maakt hoge tonen en klanken. Ik maak een soort zeewind om ruimte te geven aan haar klanken. 

Het duizelt en het duizelt. Vanuit de duizelingen wordt een bedding gemaakt voor de duizeling. Er ontstaat een druk op haar hoofd die om ruimte vraagt. 

Ze maakt geluidjes, het klinkt als een soort walvistaal.

Mijn staffel is nog steeds belangrijk aanwezig.

Gedurende lange tijd wordt via geluidresonantie de oceaan geopend. Ik adem in de zee van Oneness. In dit geopende veld dobbert ze rond. Ze stroomt mee met wat er is, opgenomen in het geheel. Het veld wordt groter en groter en wijder. Hart en keel zijn geopend in totale overgave. 

Vertraging in de tijd. Totale stilte en overgave in slowmotion. Tijdloosheid. “Jij bent de Oceaan”.

Ik krijg het heel warm in mijn onderbuik en eierstokken. De oceaan wordt verankerd.

Een andere stilte dient zich aan: een aardse stilte, een stilte in jezelf, een stilte in je hart, een normale stilte.

Haar achterkant als een schild wordt geopend. Ze kan nu ook daardoor ademen en stromen. Ze stroomt door alle poriën, van voor en achter. Van alle kanten stroomt de oceaan. Ze is opgenomen en pulseert in het grote geheel. Tevens is ze stevig geaard via voeten en geopende eierstokken. Het geeft een gevoel van opluchting.

Ze maakt haar walvis geluiden. Ze zendt een bepaalde frequentie uit waarop een antwoord komt. Ik hoor in mijn hoofd hele hoge tonen.

Ik open nog meer velden via klanken. Een liefdevol bad van energetische gidsen zijn om haar heen. Ze wordt ze beschermd en gesteund. Er is een uitnodiging om te komen, om helemaal te komen. Er is een enorme weerstand voelbaar bij haar op deze uitnodiging. De gidsen vinden de weerstand oké. Er is iets gebeurd wat voor een kloof heeft gezorgd tussen deze liefdevolle beschermers. Daar komt het ‘lost’ gevoel vandaan. Daar is ze in de steek gelaten. 

Ze komen haar halen. Ze is er ooit uitgezet. Daarom vertrouwt ze het nu niet om zomaar terug te gaan. Ze houden heel veel van haar. Het lijkt wel een misverstand. Ze hebben haar nooit in de steek gelaten, ze zijn altijd bij haar geweest. 

Het lijkt eigenlijk de omgedraaide wereld. Het is meer een koppigheid van haar geweest. 

Ze heeft zelf haar zielenfamilie verlaten wat voelde alsof zij eruit is gezet. Maar eigenlijk heeft ze het zelf gedaan. Dat heeft tot heel veel verdriet geleid. Een pijnlijke kloof. Nu staat haar zielenfamilie er zoo uitnodigend liefdevol bij. Alsjeblieft, kom terug!

Daar is heeel veel verdriet voelbaar. Zo alleen en zo moeilijk en verlaten. De familie heeft haar eenzaamheid gezien. Ze kan helemaal zijn wie ze is, in haar verdriet. Ze staan om haar heen en wachten op haar. 

Alles is geopend. De kloof is weg. Alles is geopend. 

Ze stroomt en wordt als vanzelf opgenomen in het geheel, in haar zielenfamilie energie. Ze hoeft daar niks voor te doen. Met 100.000 stroompjes vol liefdevolle energie neemt haar familie haar weer terug. De energie voelt open, rustig en zacht.  Het is een zachtaardig, vriendelijk en liefdevol volk. Via klanken en gezang wordt ze omhuld. Ze klanken met elkaar als communicatiemiddel. Via klanken komt ze thuis. Het zijn de klanken die ze al de hele sessie heeft gemaakt. Het is de manier waarop haar familie communiceert met elkaar. 

Van hart tot hart worden er hele zachte klanken gemaakt. Het is een prachtig samenklanken. Harmonie en zuivere tonen tot één geheel. Ohhhh, wat heeft ze dit gemist. Een verdriet om het gemis is voelbaar. 

Het is een thuis van Samen. Een volk van Samen. Ze hoort er helemaal bij. Alles doen ze samen. Haar hart is geopend, ze stroomt. 

Dit thuiskomen heeft nu rust nodig om elkaar te kunnen hervinden en verhouden tot, zodat het weer als vanzelf kan gaan. Dan komt er vreugde. Een bevrijding en vreugde in het opgenomen zijn wat een heel diep weten en voelen geeft. Alle cellen dansen in de zon.

Vanuit een afstandje kijk ik hoe ze weer tot elkaar komen. Ik hoef niks te doen. Ik ben getuige. Ik zie haar in het geheel. Ze is heel erg gegroeid, ze lijkt op een reus. Haar huid heeft een koper-geel-gouden kleur en is glad. Alles waar ze los van was, is ze nu weer één mee.  Ze voelt groot, sterk en krachtig. Er komt heel veel informatie door haar heen omdat ze nu thuis is. Ongelooflijke wijsheid stroomt naar binnen en naar buiten, het golft door haar heen. Ze is thuis opgenomen. Alles wat in haar zit, waar ze vandaan komt, haar grootsheid en weidsheid kan vanzelfsprekend stromen.

Een kleine pauze wordt ingelast omdat alle informatie en codes die door haar heen komen op te nemen. Ik zie haar liggen. Ze straalt goud en ze heeft een glibberige gladde natte olieachtige huid. 

Er komt weer een golf van informatie, downloads van codes. Allemaal kennis komt weer terug. Zo vanzelfsprekend. Alle lijnen zijn geopend. 

Een golf van het niets dient zich weer aan. Ze wordt ondergedompeld in het water van de oceaan, van het niets en alles, zodat alle informatie zijn weg kan vinden, geïntegreerd wordt en er balans kan komen. Daarna is er rust.

Als ze bovenwater komt, glijdt het water van haar vettige huid. De druppels glimmen in de zon. Na de onderdompeling in het water staat haar mannelijke wederhelft klaar die bij haar terugkomt. Het voelt als een grote liefde! Is het haar liefde uit haar familietijd of/en is het haar eigen verloren deel die met haar versmelt. Het is een versmelting van het mannelijke en het vrouwelijke. Een samensmelten in een vanzelfsprekendheid, in een eenheid. 

Het geeft een neutraal gevoel in het heel zijn. Een deel van haarzelf wat weer samensmelt in eenheid met haarzelf. Het voelt heel rustig in een vanzelfsprekend weten. Het neutrale gevoel verandert naar een glimlach in vreugde en lichtheid.

Er dient zich een enorme donkere pijnplek, een kramp aan. In deze plek heeft ze in haar leven heel vaak pijn. Ik word misselijk. Het is heftig. Ik blijf erbij. Het trekt mij de diepte in.  De versmelting van de man en vrouw geeft mij de kracht en vertrouwen om in de diepte van het donkere te gaan. Ik word erin getrokken. Ik voel enorm veel steun van de verstrengeling die ik de hele tijd zie. Ze staan aan de rand van de donkere afgrond. De kramp laat los. Ik kan er langzaam doorheen ademen. Er komt licht in. Ze nestelen zich onmiddellijk in de geopende plek waar de duisternis en kramp was. Het voelt nu nieuw, vernieuwend en opgeschoond. ”Dit is nu van ons”. De plek is opnieuw ingenomen. De plek wordt opgeschud, als veren kussens. Een nieuw huis. 

Het magenta-magenta flesje van Aura-Soma (die ze al een tijd in haar bezit heeft en af en toe mee smeert) heeft tijdens de sessie op een tafeltje gestaan. Er komt een zegening uit het flesje als een bezegeling van de nieuwe samenkomst in haar eigen plek.

Ik stap uit het veld en sta aan de rand van haar wereld. Er wordt een diepe buiging gemaakt, een enorm respect. De inwijding wordt bezegeld in een zegening.

Shalom